Organy władzy państwowej Rzeczypospolitej Polskiej w realizacji polityki wobec Ukrainy

Analiza stosunków polsko-ukraińskich wykazuje, że z wyjątkiem pierwszego okresu, gdy sceptycznemu wobec trwałości skutków procesu rozpadu ZSRR i w konsekwencji prowadzącemu ostrożną politykę wobec Kijowa prezydentowi L. Wałęsie towarzyszyła bardziej śmiała i zmierzająca do zawiązania dobrych stosunków polityka premierów J. K. Bieleckiego i J. Olszewskiego, głównymi jej twórcami byli kolejni prezydenci RP. Już L. Wałęsa w grudniu 1992 r. zaproponował prezydentowi L. Krawczukowi powołanie Komitetu Konsultacyjnego Prezydentów obu państw, który okazał się trwałą instytucją do tej pory odbywającą swe posiedzenia. W efekcie stosunki polsko – ukraińskie są efektowne, ale mniej efektywne, niżby należało oczekiwać. Ma to pewne przyczyny w polskim systemie organów władzy państwowej i jego odmienności w stosunku do charakteryzującego się silną pozycją prezydenta ustrojem Ukrainy. Pozycja Prezydenta w polskim systemie politycznym jest znacząco słabsza niż pozycja premiera i rządu. W celu zwiększenia efektywności polsko – ukraińskiej współpracy niezbędne wydaje się większe zaangażowanie rządowego segmentu polskiej egzekutywy.