Od rozumienia ciała i psychiki do mediów i nowoczesnej techniki – o przemianach kompetencji współczesnych wychowawców szkolnych i akademickich

Autorzy prezentują dwie hipotezy na temat kluczowych sprawności brakujących współczesnym wychowawcom. Pierwsza hipoteza odnosi się do sprawności biomedyczno-psychologicznych, a druga do sprawności technologiczno-medialno-telekomunikacyjnych. Artykuł jest propozycją nowego kierunku “badań w działaniu”: projektu badawczego prowadzonego równocześnie z wzmocnieniem sprawności wychowawców w tych zakresach. Punktem wyjścia prezentowanych rozważań jest wzmagana przez infantylizującą sytuację makrospołeczną potrzeba wykształcenia rzetelnych i przedsiębiorczych wychowawców, których polem działania byłyby szkoły i uczelnie. Nauczyciele-wychowawcy przyjmowaliby w nich odpowiedzialność za wprawianie w ruch – animowanie – procesu wychowawczego, wykraczając poza jedynie wzbogacanie wiedzy uczniów i studentów.

Piotr Toczyski