MIGRACJA JAKO KRYZYS WIĘZI SPOŁECZNEJ? ANALIZA NA PRZYKŁADZIE WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII

Międzynarodowe migracje tradycyjnie postrzegane były jako zagrożenie dla istniejących więzi społecznych. Jednostki przebywające w dalekiej odległości od kraju wysyłającego mają bowiem ograniczone możliwości interakcji ze społecznością wysyłającą, co z kolei może prowadzić do ich stopniowego wykluczenia. Jednocześnie bariery kulturowe i językowe mogą utrudniać integrację ze społeczeństwem przyjmującym, zwłaszcza jeżeli migracja w założeniu jest krótkotrwała. Z drugiej strony, regularny napływ członków danej narodowości do kraju docelowego często prowadzi do powstawania społeczności etnicznych, szczególnie w przypadku migracji o charakterze łańcuchowym. Istnienie takich sieci łagodzi poczucie izolacji i szoku kulturowego, które często dotykają nowych imigrantów. Poza tym, wraz z upływem czasu, jednostki mogą stopniowo adaptować się do lokalnej społeczności. Dodatkowo, dostępne współcześnie nowe technologie oraz tanie środki transportu umożliwiają częstsze kontakty z bliskimi w kraju wysyłającym oraz podtrzymywanie więzi w sposób wirtualny. Celem artykułu jest analiza badań nad poakcesyjnymi migracjami z Polski do Wielkiej Brytanii i Irlandii. Wraz z otwarciem rynków pracy w 2004 roku te dwa kraje doświadczyły masowego napływu obywateli polskich. Pomimo kryzysu gospodarczego, który w szczególnym stopniu dotknął w niedawnym czasie Irlandię, strumienie migracyjne pomiędzy Polską a tymi krajami nie uległy zatrzymaniu. Przeciwnie, sieci migracyjne rozwijały się w sposób dynamiczny; nastąpił też rozkwit społeczności etnicznych. Artykuł skupi się na wpływie tej fali migracyjnej na transformację więzi społecznym na poziomie jednostkowym i lokalnym, ze szczególnym uwzględnieniem takich aspektów jak: kryzys więzi rodzinnych w przypadku ‹tradycyjnych› migracji cyrkulacyjnych, procesie łączenia rodzin, roli sieci migracyjnych oraz roli pełnionej przez nowe technologie w rozwoju społeczności etnicznych oraz w podtrzymywaniu więzów z rodzimymi społecznościami w kraju wysyłającym.

International migration were traditionally perceived as a threat to the existing social bonds. Individuals who are residing away from their country of origin have limited opportunities to interact with their communities of origin, which can then lead to their social exclusion. At the same time, cultural and language barriers may hinder integration with the host society, especially if the migration is perceived as temporary. On the other hand, regular inflows of members of one national group to one destination country often results in ethnic community formation, especially in case of chain migration. Such networks can ease the feeling of isolation and cultural shock, which are often part of new migrants’ experience. Furthermore, individuals can gradually adapt to the local community. In addition, new technologies and means of transport make regular contacts with those left behind in the sending country. The aim of this article is the analysis of post-accession migration from Poland to the United Kingdom and Ireland. After opening their labour markets to New Member States nationals in 2004, these two countries experience a large inflow of Polish migrants. Despite the economic crisis, migration flows between Poland and these destinations did not stop. It was rather the contrary, as migrant networks developed rapidly. This article will focus on the impact of this migration stream on the transformation of social ties on individual and local level, including the crisis of family ties in the case of ‘traditional’ circular migration, family reunification processes, the role of migrant networks and the role of new technologies.