Dialog konstruowania życia / Life Design. Nowa forma wspierających interwencji poradniczych

This paper describes theoretical foundations and methodology of life design dialogues. They are meant to help people conceive of, construct and direct their active lives. Contrary to employability guidance interventions, these dialogues do not operate on the assumption that people always respond to the active life issue by making their life meaningful through fitting in present work organizations and exchange (without excluding such an answer). These dialogues were elaborated by a synthesis of knowledge in humanities and social sciences relating to the process and factors involved in the construction of self. This synthesis describes subjective identity as a dynamic system of subjective identity forms. It also assumes that a person plays a role in this system’s dynamics through two forms of reflexivity: dual and trine. It is mainly the latter that is mobilized during the life design dialogue, which consists in face-to‑-face meeting including four moments: (1) constructing a working alliance, (2) making an inventory of activities, experiences, roles etc., that the individual considers to be playing an important role in their life, (3) personal narratives relating to „her/himself during all of her/his different major experiences” that allow them to sketch visions of the future that make their existence meaningful and (4) defining further actions, kinds of behaviour to develop and conclusion of the dialogue.

W artykule opisano podstawy teoretyczne i metodykę prowadzenia dialogów w Poradnictwie konstruowania życia / Life Design. Zostały one opracowane, aby pomóc ludziom w projektowaniu, budowaniu i kierowaniu swoim aktywnym życiem. W odróżnieniu od koncepcji doradztwa w zakresie zatrudnienia, w założeniach poradnictwa opartego na dialogu odchodzi się od poglądu, że podejmując kwestię aktywnego życia, każdy nadaje sens swemu istnieniu jedynie ze względu na powiązania z istniejącymi organizacjami pracy i wymiany (bez możliwości wykluczenia takiej odpowiedzi). Dialogi zostały skonstruowane poprzez syntezę wiedzy z zakresu nauk humanistycznych i społecznych związanych z procesami i czynnikami sprzyjającymi samokonstrukcji. Zgodnie z tą wiedzą subiektywna tożsamość rozumiana jest jako dynamiczny system subiektywnych form tożsamości. Ponadto zakłada się, że w rozwoju dynamiki tego systemu każdej osoby ważną rolę odgrywają dwie formy refleksywności: dualna (dwustronna) i trójstronna (triadyczna). Ta ostatnia jest uruchamiana w sposób szczególny podczas doradczego dialogu konstruowania życia. Wyróżnić w nim można cztery etapy spotkania „twarzą w twarz”: (1) budowanie relacji/zawieranie przymierza pracy, (2) ogarnięcie i podsumowanie przez radzącego się tych pól aktywności, doświadczeń, ról itp., które uważa, za odgrywające ważną rolę w jego życiu, (3) narracje radzącego się odnoszące się do „siebie w każdym z jego różnych głównych doświadczeń”, nadających sens jego istnieniu i pozwalające mu na szkicowanie perspektyw na przyszłość oraz (4) określenie działań, które należy podjąć, wskazanie kierunków rozwoju i zakończenie dialogu.