The President of the European Council and Other Formats of Presidency in the European Union: (Un)Constructive Ambiguity in the EU Political System

The semi-permanent presidency of the European Council, introduced by virtue of the Lisbon Treaty, has restructured the organizational space of the EU presidency, becoming the new leadership centre in the EU institutional engineering. Consequently the institutional balance in the whole system has been changed, however without a clear jurisdictional delimitation of the competences between the components of this multi-centre political system. In the imprecisely defined conceptual framework of the new space of the EU presidency, there exists a question of the possibility of various levels multiplying and overlapping with each other, giving rise to a potential conflict of power in this area.The aim of this article is to provide the assessment of the scope of implications of the introduced changes on the basis of analysis of the structural relations between the President of the European Council and his institutional partners in the EU hybrid presidency system, i.e. the President of the European Commission, the High Representative of the Union for Foreign Affairs and Security Policy and the rotating country presidency. This scientific problem seems to be of both theoretical and practical relevance with respect to the just initiated term of office of new President of the European Council – Donald Tusk.

Prezydencja Unii Europejskiej, rozumiana jako zinstytucjonalizowana procedura kierowania Unią Europejską, uległa przeobrażeniu wraz z wejściem w życie Traktatu z Lizbony, który nadał jej hybrydalny charakter. W wyniku wprowadzonych zmian unijne przewodnictwo sprawowane jest dwutorowo – przez państwa członkowskie w ramach rotacji oraz w wymiarze kadencyjnym, w którym przewodniczenie określonym instytucjom powierza się wybieranemu na określoną kadencję substratowi osobowemu danej instytucji. Przy czym wyraźnemu poszerzeniu uległ po Traktacie z Lizbony mechanizm kadencyjnej prezydencji, obejmujący obecnie także Radę do Spraw Zagranicznych i Radę Europejską.Zinstytucjonalizowane przewodnictwo w Radzie Europejskiej, restrukturyzując przestrzeń organizacyjną dotychczasowej prezydencji UE, niewątpliwie zmieniło równowagę instytucjonalną całego systemu. Wprowadzone modyfikacje uzasadniają podjętą próbę analizy implikacji przyjętych rozwiązań, bazującą na identyfikacji potencjału relacyjnego przewodniczącego Rady Europejskiej jako ośrodka przewodnictwa w postlizbońskim systemie prezydencji Unii Europejskiej.