Imperatyw modlitwy za ojczyznę i rządzących w liturgicznej euchologii wybranych Kościołów wschodnich

The liturgical prayer of the Church should include all the areas of human life. One cannot restrict it only to spiritual dimensions but it should also contain different social factors. The problematics of this paper deals with one of those factors: the prayer for homeland and for those who govern it. The analysis begins with the presentation of terminology and of its devaluation. After that some fragments of the liturgical prayer of two eastern traditions (Byzantine and East Syriac) have been presented. The texts show unambiguously that prayers for homeland, nation, rulers and army are a real imperative based on the apostolic teaching: we have to pray for those realities “that we may live peaceful and quiet lives” (cf. 1 Tim 2,1-3).

Liturgiczna modlitwa Kościoła powinna obejmować wszystkie przestrzenie życia człowieka wierzącego. Nie można jej ograniczać tylko do spraw duchowych, ale należy w nią włączać również istotne faktory społeczne. Podjęta w artykule problematyka dotyczy jednego z nich: modlitwy za ojczyznę i rządzących nią. Po prezentacji terminologii i jej swoistej dewaluacji, zaprezentowano szereg fragmentów liturgicznej modlitwy dwóch tradycji wschodnich (bizantyjskiej i syroorientalnej), które jednoznacznie wskazują, że zanoszoneza ojczyznę, naród, władzę i wojsko modlitwy w intuicji Wschodu nie są jedynie wyrazem pobożności, ale jawią się jako rzeczywisty imperatyw. Bazuje on na apostolskim wezwaniu do modlitwy za władzę, motywowanym pragnieniem życia cichego i spokojnego z całą pobożnością i godnością (por. 1 Tm 2,1-3).