Umberto Eco’s New Paradigm and Experimentalism in the 1960s

In this paper I analyse the results of a paradigmatic shift in the history of experimental writing. Drawing from the historiographical structure of natural sciences proposed by Thomas S. Kuhn in The Structure of Scientific Revolutions (1962), I read Umberto Eco’s theory of the ‘open work’ as a narrativisation of that shift or ‘change of paradigm’. In The Open Work (1962) Eco reads James Joyce’s Ulysses (1922) as a watershed for Western history. Joyce’s writing, according to Eco, offered a successful response to the European context of the 1920s that would change the experience of reading and writing forever, as well as the understanding of literary experimentation. This Joycean shift becomes apparent in the 1960s, when experimental publications by authors such as Italo Calvino, Julio Cortázar, B. S. Johnson and Georges Perec indicate that something characteristic was shared under this new paradigm; something that I call an experimentalism.

W niniejszym artykule analizuję wyniki paradygmatycznej zmiany w historii piśmiennictwa eksperymentalnego. Czerpiąc z historiograficznej struktury nauk przyrodniczych proponowanych przez Thomasa S. Kuhna w Strukturze rewolucji naukowych (1962), czytam teorię Umberta Eco o dziele otwartym jako narratywizację tej zmiany lub właśnie "zmianę paradygmatu". W Dziele otwartym (1962) Eco uznaje Ulissesa Jamesa Joyce'a z 1922 za datę przełomową w historii Zachodu. Pisarstwo Joyce'a, zgodnie z Eco, dało udaną odpowiedź na europejski kontekst lat 20., który na zawsze zmienił doświadczenie czytania i pisania, a także rozumienie doświadczenia literackiego. To przejście staje się widoczne w 1960 roku, kiedy wydawnictwa eksperymentalne publikowane przez autorów takich jak Italo Calvino, Julio Cortázar, B.S. Johnson i Georges Perec wskazują, że coś charakterystycznego było współdzielone w ramach nowego paradygmatu; coś, co nazywam tu eksperymentalizmem.