From the Medieval Church to the English Reformation: John Wycliffe and King Henry VIII’s Dissolution of the Monasteries, 1536–1539

Reformacja angielska poszła własną drogą; nie stosując się ściśle do zasad luteranizmu czy kalwinizmu zachowała wiele cech średniowiecznej tradycji katolickiej. Jednak jeszcze w średniowieczu pojawił się w Anglii charyzmatyczny kaznodzieja i uczony, John Wycliffe, stanowiąc poważne zagrożenie dla jedności kościoła. Można przyjąć, że jego ostra krytyka wad duchowieństwa, zwłaszcza upodobania do bogactwa, zradykalizowała na następne wieki angielski antyklerykalizm, co musiało wpłynąć na reformację Henryka VIII, która była jego osobistą, bardziej polityczną niż liturgiczną, rewolucją. W ten sposób, choć doktryna oraz wiara w Kościele w Anglii uległy jedynie niewielkim transformacjom, likwidacja klasztorów w latach 1536–1539, która przyniosła monarchii Tudorów ogromny majątek, stała się najbardziej rewolucyjną przemianą angielskiej reformacji.

The English Reformation did not closely follow the Lutheran or Calvinist doctrines, retaining much of the medieval Catholic tradition. However, still in the Middle Ages, a scholastic, charismatic preacher, John Wycliffe, posed a serious challenge to the unity of the Church in England. It can be claimed that his fierce criticism of the ecclesiastical vices, particularly the clergy’s excessive wealth, strongly radicalized anticlericalism in England in the coming ages. Therefore, inevitably, Wycliffe’s preaching must have influenced King Henry VIII’s own Reformation which was essentially a political, and to a much lesser degree liturgical, revolution. Accordingly, although the religious doctrine and worship changed very little in England, the dissolution of the monasteries in 1536–1539, which brought the Tudor dynasty enormous wealth, became the most important upheaval of the English Reformation.