TRANSICIÓN Y DECADENCIA EN EL TEATRO ALTERNATIVO O VANGUARDISTA ESPAÑOL Y POLACO

En el artículo, la autora resume tres casos de grupos de teatro vanguardista cuyas obras desempeñaron el papel de ritos de paso en los respectivos periodos de la transición democrática en Polonia y España. Se trata de las compañías: Teatr Ósmego Dnia, La Fura dels Baus y Els Joglars. Demuestra que dichos grupos no siempre disfrutaron de resultados positivos de su proyecto de “transición teatral”. Las compañías en cuestión, primero, introdujeron nuevos lenguajes escénicos, ajustaron cuentas con el pasado para abrir caminos al futuro, resumieron las consecuencias inmediatas de las transiciones, propusieron nuevos paradigmas o valores. Y después, siguieron funcionando en las nuevas estructuras, pero pagaron un precio importante. Las víctimas de los procesos de cierta decadencia en los tres casos han sido: el método de la creación colectiva, los valores de solidaridad y trabajo artístico compartido y la más alta calidad artística.

The author shows how three avant-garde theater groups created works that played a notable role of rites of passage in their respective periods of transition to democracy. Troupes Teatr Ósmego Dnia of Poznań, Barcelona’s La Fura dels Baus and Els Joglars are analysed. The essay shows that transition brought a hefty price to pay. Initially, those groups introduced new performance codes, closed the past accounts and opened future ahead with new paradigms and values in view. Later, while they continued working within those new paradigms, they lost much of the drive. Collective creation, values of solidarity and group work suffered with quality, vigour and imagination all staled.

W artykule autorka podsumowuje trzy przypadki awangardowych grup teatralnych, których prace odgrywały rolę rytuałów przejścia w okresach przemian demokratycznych w Polsce i Hiszpanii. Są to: Teatr Ósmego Dnia, La Fura dels Baus i Els Joglars. Tekst udowadnia, że grupy te nie zawsze cieszyły się pozytywnymi wynikami projektu „teatralnego przejścia do demokracji”. Najpierw wprowadziły nowe języki sceniczne, rozliczyły się z przeszłością, aby otworzyć drogi do przyszłości, podsumowały bezpośrednie konsekwencje zmian, zaproponowały nowe paradygmaty czy wartości. Potem pracowały w nowych strukturach, ale zapłaciły znaczną cenę. Ofiarami procesów dekadencji padły: metoda kreacji zbiorowej, wartości solidarności i grupowej pracy artystycznej oraz najwyższa jakość artystyczna.