Współpraca międzyinstytucjonalna UE–NATO – nowe ramy na rzecz wzmocnienia zdolności obronnych UE po roku 2012

The aim of the article is to analyze the factors determining the state of relations between the European Union and NATO in the period 2012–2018. The issue presented in the article was based on the assumption that EU–NATO relations are characterized by significant dynamics leading to the transformation of existing cooperation ties. The principle of correlation, based on supplementing the potential tasks of both organizations, as well as the principle of asymmetry, resulting primarily from the American advantage in the North Atlantic Alliance, are modified. Growing threats to European security, being a consequence of the stabilization disorder in the region of the Eastern and Southern Neighborhood of the European Union, affect the strengthening of interdependence, and coincide with the process of changes in the internal structures of both organizations. Crisis response situations significantly increase the involvement of both strategic partners to strengthen existing links. Defining the determinants affecting mutual cooperation should be emphasized the existing dysfunctionality, which is based on political animosities regarding the role of both entities in the new European political order, as well as European limitations in the real possibilities of influence in the region.

Celem artykułu jest analiza czynników warunkujących stan relacji Unia Europejska – NATO po roku 2012. Przedstawione zostały istniejące struktury powiązań międzyinstytucjonalnych oraz najważniejsze zmiany w relacjach obu organizacji. W artykule oparto się na założeniu, iż w analizowanym okresie relacje UE–NATO cechuje znacząca dynamika prowadząca do przekształcenia istniejących więzi współpracy. Dotychczasowa zasada korelacji zadań oparta na uzupełnianiu potencjału obu organizacji, jak i zasada asymetryczności, wynikająca przede wszystkim z przewagi amerykańskiej w Sojuszu Północnoatlantyckim, ulegają modyfi kacji. Narastanie zagrożeń dla bezpieczeństwa europejskiego, będące konsekwencją destabilizacji w rejonie wschodniego i południowego sąsiedztwa Unii Europejskiej, wzmocnienia współzależność, a jednocześnie zbiega się z procesem zmian struktur wewnętrznych obu organizacji. Powtarzające się sytuacje wymagające wspólnego reagowania na kryzys znacząco zwiększają zakres zaangażowania obu strategicznych partnerów na rzecz wzmocnienia istniejących powiązań. Określając determinanty wzajemnej współpracy, podkreślić należy istniejącą dysfunkcjonalność, której podłożem są animozje polityczne dotyczące roli obu podmiotów w nowym układzie sił strategicznych, a także europejskie ograniczenia w zakresie realnych możliwości oddziaływania w regionie.