Suwerenność: krytyka kategorii w paradygmacie komunikacyjnym i personalistycznym

Wizja odpersonalizowanej „suwerenności jako takiej” wiązana z wystąpieniem Hobbesa spotyka się współcześnie z zasadniczą krytyką z dwóch przeciwstawnych kierunków. Pierwszym z nich jest komunikacyjny paradygmat analizy władzy nastawiony na ostateczne „rozpuszczenie” suwerenności w demokratycznych procedurach gwarantujących rozumność wypracowywanych rozstrzygnięć. Drugi, wiązany ze stanowiskami personalistycznymi, zmierza do tego, by suwerenność przypisać w pierwszym rzędzie realnemu bytowi osobowemu, podporządkowując państwo realizacji celów osobowych. Oba kierunki łączy wyraźna niechęć i obawa przed zdepersonalizowanym państwem będącym zasadą jednoczącą zbiorowość monadycznie ujmowanych, wsobnych jednostek niezdolnych do stworzenia samorządnej wspólnoty. Celem artykułu jest analiza suwerenności zdepersonalizowanej, wpisanych w nią problemów oraz możliwych odpowiedzi krytycznych pochodzących z jednej strony od koncepcji suwerenności „zdesubstancjalizowanej” Arendt i Habermasa, z drugiej, od personalistycznej myśli Maritaina. The depersonalization of the concept of sovereignty that is present in Hobbes attracts criticism from two different directions. The first one comes from a communicative paradigm of power analyses which aims to “dissolve” sovereignty in democratic procedures guarantying the reasonableness of political outcomes. The second way of criticism is connected with the personalism aims at attributing the sovereignty in the first place to a real, personal being and at subordinating the state to the realization of personal aims. Both strands of criticism are concerned about the depersonalized state understood as the principle unifying the gathering of monadic individuals unable to create a self-governing community. The aim of the article is to analyze the depersonalized concept of sovereignty, its inherent problems and possible critical responses found in the concept of “desubstantialized” sovereignty which is present in the work of Arendt and Habermas, and in the personalistic thought of Maritain.