Humanities Studies and Jesuit Principles of Education

RESEARCH OBJECTIVE:The objective of the study is to identify key features of the concept of analysing humanitarianism and, eventually, humanity as an important sociogenic factor and its meaning for contemporary education. RESEARCH PROBLEM AND METHODS: This work focuses on recognizing the conceptual core in the humanist tradition through the analysis of the ancient and Renaissance idea of the study of humanitarianism  that dominated in the educational paradigm in the period of the Renaissance humanism and in the development of Jesuit education. THE PROCESS OF ARGUMENTATION: The study indicates interpretative inconsistency in the concept of modern humanism. Trying to explain what is unclear in the humanistic discourse, the author will, first of all, focus on the origin of the Renaissance humanism with its outdated concept of the study of humanitarianism, and then he will present the analysis of the concept of the original, ancient understanding of the study of humanitarianism in the inspiring text of the Renaissance humanistic movement Pro Archia Poeta Oration by Cicero. Finally, the author presents the connection between the analysis of humanitarianism and the Renaissance educational system of Societas Jesu, as well as the perspectives of this tradition and its influence on the present time. RESEARCH RESULTS: In the research, the author identified the ancient and Renaissance concept of studying humanitatis as a key sociogenic factor necessary for the morphogenesis of cultural identity. CONCLUSIONS, INNOVATIONS, RECOMMENDATIONS: Humanistic studies, as a lifelong process of cultivating cura personalis according to Jesuit principles, are an important condition for upgrading humanity which is characterized by the fulfillment of the moral dimension of an individual integrated with social and cultural processes of the society. The study indicates the meaning of the epideictic approach to analysing humanitarianism in its function of articulating the cultural identity of the polis.  

CEL NAUKOWY:Celem pracy jest identyfikacja kluczowych cech koncepcji badania humanitaryzmu i ostatecznie ludzkości jako istotnego czynnika socjogennego oraz jego znaczenia dla współczesnej edukacji. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Pojęcie tradycji ludzkiej jest dyskredytowane jako anachronizm w obecnym paradygmacie edukacji zorientowanej zawodowo. Co więcej, obecne pojęcie humanistyki czy humanizmu jest niejasne definicyjnie, co jest źródłem napięć w aktualnym dyskursie o edukacji humanistycznej. Praca koncentruje się na rozpoznaniu rdzenia ideowego tradycji humanistycznej poprzez analizę starożytnej i renesansowej koncepcji studium humanitaryzmu, która dominowała w paradygmacie edukacyjnym w okresie humanizmu renesansowego oraz w rozwoju oświaty jezuickiej. PROCES WYWODU: Studium wskazuje na niespójności interpretacyjne w koncepcji współczesnego humanizmu. Próbując wyjaśnić niejasności w dyskursie humanistycznym, w pierwszej kolejności skupi się na genezie renesansowego humanizmu z jego przestarzałą koncepcją nauki o humanitaryzmie, a następnie przedstawi analizę koncepcji pierwotnego, starożytnego rozumienia nauki o humanitaryzmie w inspirującym tekście renesansowego ruchu humanistycznego Pro Archia Poeta Oratio Cycerona. Na zakończenie opracowania pokazuje związek między badaniem humanitaryzmu a renesansowym systemem edukacyjnym Societas Jesu, a także współczesne perspektywy tej tradycji. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: W badaniu zidentyfikowano starożytną i renesansową koncepcję badania humanitatis jako kluczowego czynnika socjogennego niezbędnego do morfogenezy tożsamości kulturowej. Ludzkość jako dynamiczna stała antropologiczna niezbędna do życia polis powinna być centralnym punktem wszelkich form aktualnych paradygmatów edukacyjnych. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Studia humanistyczne jako całożyciowy proces kultywowania w duchu jezuickiej zasady cura personalis są ważnym warunkiem aktualizacji człowieczeństwa, które charakteryzuje się realizacją moralnego wymiaru jednostki zintegrowanej z procesami społecznymi i kulturowymi społeczeństwa. Studium wskazuje na znaczenie epidyktyczności badania humanitaryzmu w jego funkcji artykułowania tożsamości kulturowej polis.