„Nie ma Polski bez Sahary!”. „Kolonialne” filmy Michała Waszyńskiego

Artykuł stanowi próbę wpisania wybranych filmów Michała Waszyńskiego, zrealizowanych w okresie dwudziestolecia międzywojennego, w perspektywę badań postkolonialnych i postzależnościowych. Filmy te – zdaniem autorki – wpisują się w dyskurs kolonialny w wariancie popularnym, tj. odwołującym się do argumentów emocjonalnych, by za ich pomocą przekonać szerokie rzesze społeczeństwa do poparcia polskiej polityki kolonialnej. Analizowane filmy „egzotyczne” odwołują się do spetryfikowanych wzorców ikonicznych, stając się tym samym reprezentatywnymi przykładami kiczu rozumianego jako „sztuka wielkiej tęsknoty”. W obrębie polityki kulturalnej rządu II RP heroiczne narracje kolonialne  realizują istotne funkcje terapeutyczne i kompensacyjne.

In the article selected films by Michał Waszyński, made in the interwar period, are considered in the post-colonial and post-dependence perspective. These films – according to the author – are part of the colonial discourse of the popular variant, i.e. they refer to emotional arguments in order to raise support among the masses for Polish colonial policy. The analysed “exotic” films refer to petrified iconic patterns, thus becoming representative examples of kitsch defined as “the art of great longing”. Within the cultural policy of the government of the Second Republic heroic colonial narratives perform essential therapeutic and compensatory functions.