Plantinga’s Interpretation of Epistemological Deontologism

Alvin Plantinga challenges the rooted tradition of thinking about justification as the subject’s fulfillment of his or her epistemic duty. I try to show that, in several respects, Plantinga misinterprets the idea of epistemic duties and that, consequently, his argument against deontologism is not sound. I begin by summarizing Plantinga’s understanding of epistemological deontologism and then offer my own critique of this interpretation, which focuses on five issues: the problem of recognizability of epistemic duty, describing epistemic duty as subjective, Plantinga’s assumption of the principle of obviousness, the understanding of justification as absence of guilt, and the issue of doxastic voluntarism.

Alvin Plantinga kwestionuje zakorzenioną tradycję myślenia o uzasadnieniu jako spełnieniu przez podmiot swojego obowiązku epistemicznego. Staram się wykazać, że pod kilkoma względami Plantinga błędnie interpretuje ideę obowiązków epistemicznych i w związku z tym jego argument przeciwko deontologizmowi nie jest poprawny. Rozpoczynam od zaprezentowania przyjętej przez Plantingę interpretacji deontologizmu epistemologicznego, a następnie przeprowadzam jej krytykę. Skupiam się przy tym na pięciu kwestiach: problemie rozpoznawalności obowiązku epistemicznego, utożsamianiu obowiązku epistemicznego z obowiązkiem subiektywnym, przyjmowaniu przez Plantingę zasady oczywistości, rozumieniu uzasadnienia jako braku winy oraz kwestii woluntaryzmu przekonaniowego.