Экологическая неоконвергенция : от теории к практике

Impending environmental disaster due to increased human and industrial environmental pressures force states to bring together their positions and policies to protect it, which leads to the development of environmental convergence. This mechanism is the basis for the formation of national and global environmental policy. It is essential to study the fundamental trends, directions and forms in terms of ped. cting global development in the first half of the twenty-first century. Based on the analysis of ecological theory of convergence and the latest trends of international cooperation, concludes a new phase of convergence of states, which is inherent old and gain new forms of international cooperation. We introduce the concept of neo-convergence, as a new form of states rapprochement. The benefits for different groups of countries in participating in the environmental convergence, their progress towards convergence and policies in the environmental field (2004 – 2014) and main problems of evaluation systems that process are shown and analysed.

Надвигающаяся экологическая катастрофа вследствие усиления антропогенного и промышленного давления на окружающую среду принуждает государства сближать свои позиции и политику по ее защите, что ведет к развитию экологической конвергенции. Данный механизм лежит в основе формирования национальной и глобальной экологической политики. Это актуализирует изучение его основных тенденций, направлений и форм с точки зрения прогнозирования мирового развития в первой половине ХХI в. На основе анализа теории экологической конвергенции и последних тенденций международного сотрудничества делается вывод о начале нового этапа сближения государств, которому присуще сохранение старых и генерирование новых форм межгосударственного сотрудничества. Вводится понятие неоконвергенции, как новой формы сближения государств. Рассматриваются преимущества для разных групп государств от участия в экологической конвергенции. Анализируются их успехи на пути сближения позиций и политик в экологической сфере (2004 – 2014 гг.) и главные проблемы систем оценки этого процесса.

Zbliżająca się katastrofa ekologiczna powodowana wzmocnieniem ludzkiego i przemysłowego oddziaływania na środowisko wymusza na państwach zbliżanie swoich stanowisk i polityki do kwestii ochrony środowiska, co prowadzi do rozwoju ekologicznej konwergencji. Dany mechanizm jest podstawą tworzenia krajowej i globalnej polityki środowiskowej. Istotne jest, aby zbadać jego główne tendencje, kierunki i formy w zakresie prognozowania rozwoju globalnego w pierwszej połowie XXI w. Na podstawie analizy ekologicznej konwergencji oraz najnowszych tendencji współpracy międzynarodowej zarysowuje się początek nowej fazy zbliżenia krajów, które jest nierozerwalnie związane z zachowaniem starych i tworzeniem nowych form współpracy międzynarodowej. Pojęcie neo-konwergencji jest rozumiane jako nowa forma zbliżenia państw. W artykule rozpatrywane są korzyści, dla różnych typów państw, uczestnictwa w ekologicznej konwergencji. Analizowane są ich postępy w drodze do zbliżenia pozycji i polityki w dziedzinie środowiska naturalnego (w latach 2004 – 2014) oraz główne problemy systemu ewaluacji procesu.