Glosa aprobująca do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 kwietnia 2018 roku, II FSK 2304/17

W glosowanym orzeczeniu Naczelny Sąd Administracyjny rozważał kwestię istnienia uprawnienia podmiotu niebędącego podatnikiem do żądania stwierdzenia nadpłaty podatku. Kluczowe znaczenie, co zostało podkreślone w uzasadnieniu, miało pojęcie „podatnik”. Ma ono swoją definicję legalną w Ordynacji podatkowej, jest jednak jednym z tzw. pustych terminów, wymagających doprecyzowania w ramach ustaw podatkowych. Zagadnienie relacji ogólnego i szczegółowego prawa podatkowego jest zaś istotne zarówno dla praktyki obrotu, jak i nauki prawa podatkowego. W trakcie analizy orzeczenia NSA posłużono się metodą dogmatycznoprawną. Glosa ma charakter aprobujący – NSA odmówił przyznania uprawnień do żądania stwierdzenia nadpłaty podatku podmiotowi niebędącemu podatnikiem oraz właściwie dokonał wykładni pojęcia „strony” (art. 133 o.p.) oraz „podatnika” (art. 7 o.p.). Definicja legalna „podatnika” zawarta w Ordynacji podatkowej ma charakter definicji kaskadowej, która sama w sobie jest pusta, nie spełnia zatem przewidzianej dla niej funkcji ograniczenia obszaru nieostrości.

In the glossed judgement the Supreme Administrative Court considered whether a person who was not a taxpayer had legal right to make a claim for overpaid tax. The crucial problem, which was underlined in the opinion of the court, was the meaning of the term taxpayer. Although this term has its legal definition in the Tax Ordinance, it is an example of an empty term which needs to be precised by the specific provisions of tax legislation. The issue of relation between general and specific provisions of tax legislation is important to both the practice and the study of tax law. To analyse the judgement, a dogmatic method was used. The gloss is approving SAC judgement − the court refused to grant legal right to make a claim for overpaid tax to a person who was not a taxpayer and correctly clarified terms party and taxpayer. Definition of the latter term has the form of a cascade − it is void unless co-defined by the specific provisions, and therefore it does not execute its function to confine the area of indistinctness.