Three Rival Visions of Distributive Justice the Indirect Case for Libertarianism

In this paper, I employ the method of reflective equilibrium to analyse background conditions of our considered judgements about distributive justice generated by a thought experiment called “Three Children and a Flute”, proposed and interestingly commented upon by Amartya Sen in his book The Idea of Justice. I claim that, contrary to Sen’s conclusions drawn from the thought experiment, for the utilitarian and egalitarian visions of distributive justice to hold other things about distribution of resources and social life that we are not willing to accept must be true and that it is not the case then that it is a ‘difficult decision’ to make what pattern of distribution should prevail in the thought experiment. To boot, I hold that libertarian or natural pattern of distribution does not presuppose these background conditions that we are not willing to accept and which are presupposed by egalitarian and utilitarian distributive patterns. I conclude that taking into consideration the fact that there is a plethora of inconsistencies, counter-intuitive consequences and anti-scientific implications of the utilitarian and egalitarian solutions to the thought experiment, it is a natural pattern of distribution that prevails in the ‘flute dilemma’.

Artykuł ten analizuje za pomocą metody równowagi refleksyjnej warunki tła naszych rozważnych sądów na temat sprawiedliwości dystrybutywnej, wygenerowanych przez eksperyment myślowy określany mianem „Trójki dzieci i fletu”. Eksperyment ten został zaproponowany i w interesujący sposób skomentowany przez Amartya Sena w jego książce pod tytułem The Idea of Justice. W swym artykule stawiam tezę, że – w przeciwieństwie do konkluzji, które Sen wywiódł z tego eksperymentu myślowego – aby utylitarna i egalitarna wizja sprawiedliwości dystrybutywnej mogła pozostać w mocy, szereg innych twierdzeń dotyczących życia społecznego oraz dystrybucji zasobów, których nie jesteśmy chętni zaakceptować, musi być prawdziwych. Argumentuję również, że nie jest prawdą twierdzenie Sena, iż zdecydowanie o tym, który ze wzorców dystrybucji powinien przeważyć w tym eksperymencie myślowym, nie jest wcale „trudne”. Co więcej, twierdzę też, że tzw. naturalny czy libertariański model dystrybucji nie zakłada tych samych warunków tła, co utylitarny i egalitarny model dystrybucji, a których to warunków nie jesteśmy skłonni zaakceptować. W artykule swym dochodzę do wniosku, że biorąc pod uwagę cały szereg niespójności, nieintuicyjnych konsekwencji oraz sprzecznych z doniesieniami nauk szczegółowych implikacji rozwiązań utylitarystycznych i egalitarystycznych, to naturalny model dystrybucji stanowi jedyne rozwiązanie dylematu fletu.