Propozycje wariantów wdrożenia systemu przystanków na żądanie w Warszawie

Artykuł jest kolejnym z cyklu traktujących o propozycji wdrożenia systemu przystanków na żądanie (SPNŻ) w Warszawie (lub dowolnym innym mieście). Poprzednie artykuły dotyczyły opinii pasażerów i kierowców autobusów warszawskiej komunikacji miejskiej na temat proponowanego systemu, badania zjawiska zbędnego naciskania przycisków STOP w pojazdach oraz analizy miasta wzorca dla Warszawy. Tym razem zwięźle przedstawiono trzy alternatywne warianty wdrożenia SPNŻ w Warszawie. Pierwszy wariant – Peryferyjny SPNŻ jest propozycją nastawioną na zdefiniowanie wszystkich przystanków autobusowych położonych w centrum miasta jako stałych, a wszystkich pozostałych – poza ścisłym centrum – jako na żądanie. Ewentualnym rozszerzeniem tej wersji SPNŻ może być uznanie przystanków jako stałych w tzw. centrach dzielnicowych. Wariant drugi – Rozproszony SPNŻ – jest tak naprawdę propozycją zintensyfikowania obecnych działań mających na celu zwiększenie liczmy przystanków na żądanie w ogólnej liczbie przystanków. Wariant ten jest najprostszy do wdrożenia, lecz przy założeniu , że korzyści i efekty z niego płynące byłyby najmniejsze. Ostatni wariant – Pełny SPNŻ – zakłada największe zmiany w funkcjonowaniu sieci miejskiej. Jego ideą jest zmiana wszystkich przystanków na nieobowiązkowe z pominięciem jedynie przystanków krańcowych. Szacuje się, że korzyści z niego byłyby najwyższe, jednak największa byłaby również trudność w jego wdrożeniu. Na koniec przedstawiono krótkie zestawienie zalet i wad poszczególnych wariantów, jak również ogólnej idei.

This article is the next one in a papers series on implementation of conditional bus stops system (SPNŻ) submission, staged for Warsaw (or any other exemplary city). Previous articles referred mainly opinions by passengers and drivers of Warsaw’s public transportation system about the idea, as well as research on a phenomenon of redundant STOP button pressing, altogether with an analysis of a pattern city for Warsaw. This time three alternative options of SPNŻ implementation are briefly presented: First option – peripheral SPNŻ: defines all downtown bus stops as permanent ones, whereas the rest of them (lying outside of the innermost core of the city) as conditional ones. Presumptive extension of this version of SPNŻ allows existence of permanent bus stops in so called ‹district hubs›. Second option – dispersed SPNŻ: in reality it is just an intensification of ongoing actions, aiming at increasing the amount of conditional bus stops. This version is the simplest in terms of implementing, but its benefits assumed to be of little importance. Third option – full SPNŻ: introduces the utmost changes in city network operation. Its main goal is a total transformation of permanent bus stops into conditional ones, excluding terminuses only. Its benefits are estimated the highest, as well as its implementation difficulty. In conclusion, a brief listing of advantages and drawbacks of each option is presented, as well as the pros and cons of the main idea itself.