Zasiłek opiekuńczy dla rolników i domowników ubezpieczonych w Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

Celem niniejszych rozważań jest odpowiedź na pytanie na ile przejęta z powszechnego ubezpieczenia społecznego, wyjątkowa konstrukcja prawa do zasiłku opiekuńczego zapewnia ochronę podmiotom prowadzącym działalność rolniczą. W konkluzji autor stwierdza, że przyznanie rolnikom prawa do zasiłku opiekuńczego było bezprecedensowym zabiegiem ustawodawcy, uargumentowanym potrzebą wsparcia działalności rolniczej w dobie COVID-19. Instytucja prawa do „covidowego rolniczego zasiłku opiekuńczego” uregulowana została jednak w sposób fragmentaryczny, ma charakter jedynie przejściowy i ustanowiona została poza systemem rolniczego ubezpieczenia społecznego. Ze względu na niewielką kwotę przyznanego świadczenia nie może ono realizować odpowiednio funkcji kompensacyjno-wspomagająco-zachęcającej.

L’articolo si propone di rispondere alla domanda in che misura la struttura unica del diritto all’assegno di assistenza, che si basa su quella dell’assicurazione sociale, riesca a tutelare i soggetti che svolgono un’attività agricola. Nella parte conclusiva, l’Autore afferma che concedere l’assegno di assistenza agli agricoltori è stato un intervento senza precedenti da parte del legislatore, spinto dalla necessità di sostenere l’attività agricola ai tempi della COVID-19. Tuttavia, il diritto all’assegno in esame è stato regolamentato in modo frammentario, è di carattere temporaneo ed è stato istituito al di fuori del sistema di assicurazione sociale per gli agricoltori. Visto, inoltre, che l’importo previsto è basso, la sua funzione di compensazione, sostegno e incoraggiamento non verrà esercitata in modo adeguato.

The aim of this paper was to answer the question to what extent the unique construction of the right to the childcare allowance, taken over from the general social insurance, provides protection for entities conducting agricultural activity. The author concludes that granting farmers the right to the childcare allowance was an unprecedented move on the part of the legislator, justified by the need to support agricultural activity during the period of COVID-19 pandemic. However, the institution of the right to “Covid agricultural carer’s allowance” was regulated in a fragmentary way and is only of transitional character, having been established outside the agricultural social insurance system. Due to the small amount of the granted benefit, it cannot perform a compensatory-supportive-incentive function adequately.