Ocena wartości diagnostycznej testu skrętu szyi w badaniach obiektywnych u chorych z zawrotami głowy i/lub niedosłuchu

Wprowadzenie: Celem pracy była ocena wartości diagnostycznej testu skrętu szyi w badaniach obiektywnych u chorych z zawrotami głowy i/lub niedosłuchem. Materiał i metody: Badania przeprowadzono u 100 chorych, w tym u 54 kobiet i 46 mężczyzn w wieku 17–79 lat, których podzielono na dwie grupy: I grupa – 50 chorych, w tym 30 kobiet i 20 mężczyzn w wieku 17–79 lat z zawrotami głowy lub/i zaburzeniami słuchu oraz potwierdzoną asymetrią naczyń doczaszkowych, II grupa –50 chorych (stanowiących grupę kontrolną), w tym 24 kobiet i 26 mężczyzn w wieku 20–71 lat bez zawrotów głowy lub/i zaburzeń słuchu oraz bez zaburzeń w budowie naczyń doczaszkowych. U każdego pacjenta przeprowadzono badania podmiotowe, przedmiotowe otorynolaryngologiczne, USG Dopplera z określeniem średnicy tt. kręgowych i szyjnych oraz prędkości przepływu krwi w tt. kręgowych i szyjnych, diagnostykę audiologiczną, w tym badanie czasu latencji fal I, III, V słuchowych potencjałów wywołanych z pnia mózgu, diagnostykę otoneurologiczną z zastosowaniem testu skrętu szyi. Wyniki badań: Z analizy przedstawionego materiału wynika, że zastosowanie testu skrętu szyi w badaniu USG Dopplera powoduje w grupie badanej zwiększenie średniej prędkości skurczowej przepływu krwi w tętnicy kręgowej po stronie przeciwnej do skrętu szyi, zwiększenie średniej prędkości rozkurczowej przepływu krwi w tętnicy kręgowej po stronie wykonywanego testu oraz jej zmniejszenie po stronie przeciwnej w porównaniu do grupy kontrolnej. Wartość latencji fali I, II, V w badaniu ABR w fazie skrętu szyi ulega większemu wydłużeniu w grupie badanej niż kontrolnej, po stronie wykonanego testu. Wykonany test skrętu szyi w badaniu VNG powoduje wzrost występowania zarówno fal kwadratowych, jak i oczopląsu (dużo większe w grupie badanej niż kontrolnej). Wnioski. Zastosowanie testu skrętu szyi w badaniach USG Dopplera, ABR oraz VNG u chorych z zawrotami i/lub niedosłuchem powoduje, że badania te stają się czynnościowymi, a tym samym zwiększa się ich wartość diagnostyczna oraz możliwość ich wykorzystywania w monitorowaniu rehabilitacji zaburzeń ucha wewnętrznego.