Pojęcie radości w opisie doświadczenia mistycznego

Artykuł ma na celu semantyczną analizę mistycznych opisów pojęcia radość. Przede wszystkim definiowane jest pojęcie doświadczenia mistycznego i przedstawiono jego główne cechy. Pierwszy punkt dotyczy sposobu, w jaki pojęcie to jest używane w mistycznym dyskursie. Warto zauważyć, że potencjał oceny radości jest zarówno pozytywny, jak i negatywny. „Doczesne” emocje są postrzegane jako przeszkody w kontakcie danej osoby z Bogiem i są traktowane z podejrzliwością, ale przekształcone przez proces uświęcenia są częścią mistycznych błogosławieństw. Artykuł koncentruje się na pozytywnych odczuciach doświadczającego, które pojawiają się w jego ciele, gdy „dotyka” Absolutu i wewnętrznej percepcji mistrza własnych emocji i ich konceptualizacji w języku. Zewnętrzny obserwator oczywiście nie może dostrzec boskiej rzeczywistości w sposób, w jaki widzi ją mistyk, ale obserwując zachowanie osoby, można zobaczyć cielesne przejawy radości, która jest nieodłączną częścią mistycznego doświadczenia wyrażanego przez zmysłowy język. Dane językowe dostarczają dowodów na twierdzenie, że nie mamy innego języka, którym można by dzielić się doświadczeniem religijnym, jak tylko taki, który traktuje ciało jako medium komunikacyjne. Należy również podkreślić fakt, że radość mistyka jest dynamiczna i nie wyklucza negatywnych uczuć, takich jak ból i cierpienie. Podstawowym założeniem jest, że radość jest zjawiskiem powszechnym i że większość językowych sposobów wyrażania jej w cywilizacji judeochrześcijańskiej używa tych samych mechanizmów i pojęć.

The paper presents a semantic analysis of mystical descriptions of the concept of radość (joy). First of all, the notion of mystical experience is defined and its main characteristics are presented. The first point touches upon the way in which the concept is used in mystical discourse. Notably, the evaluative potential of radość (joy) is both positive and negative; “worldly” emotions are perceived as a hindrance in a person’s contact with God and as such are treated with suspicion. Yet they are transformed by the process of sanctification into mystical blessings. The paper focuses on the experiencing party’s positive sensations in his/her body when they ”touch” the Absolute and on the mystic’s inner perception of his/her own emotions and conceptualization thereof in language. For obvious reasons, an external observer cannot see the divine reality the way a mystic does. However, by watching the person’s behavior one can see the bodily manifestations of joy, an inseparable part of a mystical experience, expressed by sensory language. Linguistic data provide evidence in favour of a theory that humans do not have any other language to share religious experience but the one that treats the body as a communicating medium. Interestingly, a mystic’s joy is dynamic and it does not exclude negative feelings, such as pain and suffering. The underlying assumption is that joy is a universal phenomenon and that in the Judeo-Christian civilization, most of the linguistic ways of expressing it rely on the same mechanisms and concepts.