Construction of Whiteness and Blackness in Herman Melville’s Benito Cereno

Rather than resist slavery directly, the narrative world of Benito Cereno disperses the rejection of tyranny through the intricate construction of subject-object relations, the situational context, Benito Cereno’s stifled, semi-articulated statements, the imagery of the narrative and its complex narrative structure. Through silences, multiple viewpoints, innuendos, refusal to solve certain issues definitely while being explicit about this indeterminacy, Melville’s narrative not only inscribes itself in the Romantic questioning of historiography, but also gestures towards postmodernist inconclusiveness and the writerly text in which the reader is invited to be its co-author who fills out the gaps and silences with their own interpretation.

Zamiast otwartego potępienia niewolnictwa, świat przedstawiony Benito Cereno rozprasza sprzeciw wobec tyranii poprzez zawiłą konstrukcję relacji podmiotowo-przedmiotowych, kontekst sytuacyjny, stłumione, nie do końca wyartykułowane wypowiedzi Benito Cereno, obrazy oraz złożoną strukturę dzieła. Za pomocą przemilczeń, zastosowania różnorodnych punktów widzenia, napomknięć, czy wyrazistej niedookreśloności, dzieło Melvilla nie tylko wpisuje się w romantyczne kwestionowanie historiografii, ale również wychodzi naprzeciw postmodernistycznej nieoczywistości. Jest to utwór, w którym czytelnik zostaje zaproszony do bycia współautorem wypełniającym luki i przemilczenia własną interpretacją.