Udział księży katolickich i laikatu w profilaktyce presuicydalnej i postsuicydalnej jako wyraz zaangażowania w ochronę życia ludzkiego

Skala zjawiska samobójstw prowadzi do stale zadawanych pytań o skuteczność kroków profilaktycznych, które mają ratować zagrożone życie ludzkie. Religia, a dokładniej zaangażowanie religijne chroni ludzi przed popełnieniem samobójstwa. Wydaje się, że ta efektywność mogłaby być nawet większa, gdyby księża katoliccy i silnie zaangażowani w życie świeckich parafii byli zaangażowani w tę działalność. Badania księży katolickich w Polsce, które badały ich pomysły uczestniczenia w ratowaniu niedoszłego samobójcy, nie przynoszą optymistycznych rezultatów. Brak zainteresowania problemem samobójstwa grozi grzechem porzucenia, w tym przypadku porzuceniem niedoszłego samobójcy, który potrzebuje pomocy. Celem tego artykułu jest pokazanie możliwości podjęcia istotnych działań w sytuacjach przed i po syzydobójczych przez duchownych i świeckich w społeczności parafialnej. Ten cel został osiągnięty.

The scale of suicide phenomenon leads to constantly asked questions about efficiency of prevention steps that supposed to save endangered human life. Religion, or more accurately religious involvement protects people from committing suicide. It seems that this efficiency could be even higher if Catholic priests and the strongly involved in parish life laity were involved in this activity. The research of Catholic priests in Poland that studied their ideas of partucipating in rescuing of would–be suicide does not show optimistic results. Lack of interest in the problem of suicides threatens with a sin of abandonment, in this case abandonment of a would-be suicide who needs help.The goal of this article is to show possibility of undertaking of substantial actions in pre- and post – syuicidal situations by clergy and laity in parish community. This goal has been accomplished.