Ronsard et le progrès - conscience de mutant ou complexe de dinausaure?

W swym artykule Caridad Martinez omawia frapujący ciągle temat rozwoju cywilizacji i jej skutków dla człowieka. Materiał do analizy stanowi wybrana z dzieła Ronsarda pewna grupa poematów, charakteryzująca się jako wyróżnikiem obecnością formuły "pierwszy, który". Na podstawie badanych utworów autorka dochodzi do następujących wniosków. Stosunek Ronsarda do rozwoju cywilizacji nie jest jednoznaczny. "Książę Poetów" z jednej strony wita z radością i entuzjazmem rozwój nauki, literatury, postęp w dziedzinach technicznych, dzięki pracy homo faber, z drugiej jednak boleje nad utratą stanu szczęśliwości, owego "złotego wieku", z którego postęp wyrwał ludzkość. Autorka zauważa w wybranych utworach pewną ewolucję w ocenie postępu cywilizacyjnego. Jej zdaniem można wyróżnić u Ronsarda cztery etapy:1) poeta nie wypowiada się w ogóle (Martinez określa to mianem "stopnia zero"); 2 ) poeta jest świadom postępu i zwłaszcza rozwój literatury i sztuki wita z radością; 3) poeta w postępie w dziedzinie technicznej widzi źródło degeneracji i powód wszelkich nieszczęść; 4) okres powstawania utworów,których sens jest często sprzeczny lub niejednoznaczny. W konkluzji autorka dochodzi do wniosku, że Ronsard świadom jest nieuchronności postępu i rozwoju cywilizacji, zdając sobie równocześnie sprawę z konieczności rozwagi i roztropności. Poeta wygłasza pochwałę pracy odnosząc się zarazem z pogardą do lenistwa i bezczynności, a gorąca wiara w dążenie ku nowemu, zgodna z ludyczną koncepcją jego twórczości, nie opuszczała go do końca życia.