Some Aspects of Labour Law’s Protective Function at the Time of COVID-19

The COVID-19 epidemic has had a substantial impact on Polish legislation since the beginning of 2020. The economic slowdown and the consequent fall in the state budget revenue are among the anticipated effects of the epidemic. As a result, provisions introducing lex specialis to the Labour Code and certain employment regulations specifying dissolution of employment relationships in some public administration organisations became part of the COVID-19 Act. The new legal construct comes down to extensive facilitation in the process of redundancies for employers dismissing their employees. The protective function of labour law provisions insofar as it upholds duration of the employment relationship is consequently restricted. Provisions of the COVID-19 Act in this respect are unacceptable. Each regulation should arise from objectively identified needs to legally govern social relationships and should not inflate laws or undermine citizens’ trust in legislation. The postulate of this legal direction of determining social relationships is particularly important with regard to relationships of employment, in particular, those founded on appointment in public administration. The possibility of identical treatment of employees hired on various legal grounds merely appears to conform with the constitutional protection of equality in law. Without detriment to employers’ right to determine employment levels, the new regulations in connection with the COVID-19 epidemic seem unnecessary, since their objectives can be attained by application of normal remedies provided for by labour law.

Epidemia COVID-19 od początku 2020 r. w istotnym stopniu wpływa na działania legislacyjne polskiego ustawodawcy. Jednym z przewidywanych następstw epidemii jest spowolnienie gospodarcze i idące za nim zmniejszenie dochodów budżetu państwa. Okoliczność ta sprawiła, że w ustawie COVID-19 znalazły się przepisy wprowadzające do polskiego prawa pracy przepisy będące lex specialis do przepisów zawartych w Kodeksie pracy i w niektórych pragmatykach pracowniczych określających rozwiązywanie stosunków pracy w niektórych jednostkach organizacyjnych administracji publicznej. Istota nowej konstrukcji prawnej sprowadza się do ustanowienia dla pracodawców zwalniających pracowników daleko idących ułatwień w procesie zmniejszania zatrudnienia. W konsekwencji dochodzi do ograniczenia ochronnej funkcji realizowanej przez przepisy prawa pracy, wyrażającej się w ochronie trwałości stosunku pracy. Regulacji ustawy COVID-19 w tym zakresie nie sposób zaakceptować. Każda regulacja powinna wynikać z obiektywnie stwierdzonych potrzeb prawnego uregulowania stosunków społecznych, nie powinna wprowadzać inflacji przepisów oraz obniżać poczucia zaufania obywatela do tworzonego przez pracodawcę prawa. Postulat o takim kierunku prawnego określania stosunków społecznych jest szczególnie doniosły w odniesieniu do stosunków pracy, w tym zwłaszcza do stosunków pracy na podstawie mianowania w administracji publicznej. Wprowadzenie możliwości jednakowego traktowania pracowników zatrudnionych na różnej podstawie tylko pozornie wpisuje się w konstytucyjnie chronioną równość prawa. Nie kwestionując prawa pracodawców do determinowania poziomu zatrudnienia, nie wydaje się konieczne uchwalanie w związku z epidemią COVID-19 nowych przepisów, gdyż cele, jakim mają służyć, mogą zostać osiągnięte przy zastosowaniu zwykłych środków prawnych przewidzianych prawem pracy.