Àngel Guimerà – czy tylko dobro narodowe Katalończyków?

Tematem artykułu jest sytuacja literatury tworzonej w Hiszpanii w języku mniejszościowym, katalońskim, i ocena szans, jakie literatura w tym języku miała na pokonanie stereotypu literatury peryferyjnej, a także recepcja tej literatury przedstawiona z perspektywy synchronicznej, współczesnej Àngelowi Guimerze, w Katalonii, w Hiszpanii i za granicą, a następnie w perspektywie diachronicznej – przełomu XX i XXI wieku. Pretekstem do poruszenia tego tematu stało się wielokrotne podejmowanie przez rodaków katalońskiego dramaturga Àngela Guimery prób (ostatecznie nieudanych) zarekomendowania go do Literackiej Nagrody Nobla. 

This article is concerned with literature created in Spain in the minority language of Catalan, examining the question of whether this literature could ever overcome its stereotypical reputation as peripheral. The article is also concerned with the reception of this literature, both from synchronic perspective – contemporaneous with Catalan playwright Àngel Guimerà, in Catalonia, Spain and abroad – and the diachronic perspective of the turn of the 20th century. The impetus to address this topic has come from renewed and ultimately unsuccessful attempts by Àngel Guimerà’s compatriots to nominate him for the Nobel Prize in Literature.